|
|
| Me cunusce chi so’? Songo Rafele; ‘o sposo ‘e na mugliera ‘e latte e mele. Passano ll’anne? ma nun passa ammore. Sempe vint’anne tèneno sti core. E sto chiagnenno: me cummuovo e chiagno. Nu poco ‘e nustalgia, ma nu me lagno. Chisto è ‘o destino nuosto: a sta’ luntane: e nun ce mancarrie nu muorzo ‘e pane. Ma n’ommo se pò sta’ senza fa’ niente? sapenno dint’ ‘a casa che ce vo’? E m’armo, e ghiesco, na strignuta ‘e diente. Ma appena nun te veco attuorno a mme, sbaréo, parlanno sulo! e pure mo me strujo d’ ‘o desiderio ‘e te vede’.
|
| |