|
|
| 
'A gente che m’ ha fatto male a me,
pe quant’è certo Dio, l’ha da scuntà!
Tu accide a n’ ommo senza nu pecchè
e pò p’ ’a capa nun t’’o ffai passà!
Ah, c’ allegria,
sta vita mia!
Io nun t’ ’o ddico pe t’ ’o ffa sapè!
Canto sul’ io,
pe cunto mio!
Songo ’o frungillo ch’è cecato 'e te!
Uno sta sulo pe vulè suffrì
quanto meno po’ essere?.. E che fa?
Tu, pe tramente chillo sta accussì,
’o vaie ’e spalle p’ ’o curtellià!
Ah, c' allegria
sta vita mia!
Cheste so’ cose overo 'a stravedè!
E t’ ’o ddich' io,
pe cunto mio:
so’ succedute sulamente a me!
Perciò stu lagno mio nun è pe te,
ma l' aggio scritto sulo pe cantà
c’ ’a gente che m' ha fatto male a me,
pe quant’è certo Dio l’ha da scuntà!
E st’ allegria
d’’a vita mia
ca ’o sentimento tuio m’ ha dato a me,
mo, t’’o ddich’ io,
pe cunto mio:
te cade ncuollo tuttaquanta a te!
|
| | |
