E m'hanno ditte ca tu mo' te spuse ca si cuntento e che t'e fatta 'a casa che t'aggia dì, succedono sti cose nun me fa meraviglia niente cchiu'. Ma senza 'e te, ma senza 'e te che d'è sta vita sta vita mia? Ma stu destino mo', chesto ha voluto fa pe mme e pe tte ma a chi aspiette, manname 'e cunfiette e scurdatenne e me! A gente se fa 'e croce e nun ce crede mo' c'hanno visto a fine e chist'ammore, che regnane st'uocchie miei lacrime amare ma ll'uocchie tuoi nun riderranno cchiu'! Ma senza 'e te, ma senza 'e te che d'è sta vita sta vita mia? Ma stu destino mo', chesto ha voluto fa pe mme e pe tte ma a chi aspiette, manname 'e cunfiette e scurdatenne e me! Quanno st'ammore nuosto era nu suonno tu te sunnave un cuore e 'na capanna mo' ch'e truvato , 'o suonno antico nun t'avasta cchiu'! Ma senza 'e te, ma senza 'e te che d'è sta vita sta vita mia? Ma stu destino mo', chesto ha voluto fa pe mme e pe tte ma a chi aspiette, manname 'e cunfiette e scordatenne e me! (Valente-Canetti) 1932