|
|
|
Te pare luongo n’anno e passa ambressa; quann’è passato se ne va luntano; ne passa n’ato e quanno se n’è gghiuto corre pur’isso nziem’ a chillo ‘e primma, e nzieme a n’ati cinche vinte trenta se ne vanno pe’ ll’aria ncopp’ ‘e nnuvole. E ‘a llà tu siente comm’ a nu frastuono ch’è sempe ‘o stesso ‘a quanno ‘o munno è munno ncopp’ a sta terra: comme si fosse ‘a banda d’ ‘o paese ca scassèa mmiez’ ‘o vico e s’alluntana. Trase int’ ‘e rrecchie quanno sta passanno e nun ‘a siente cchiù quann’è passata. Ma na cosa te resta: sa che te rummane? Te rummane ‘o ricordo ‘e nu mutivo comme fosse na musica sperduta ‘e nu suonno scurdato, ca t’è paruto vivo chiaro cchiù d’ ‘o ccristallo dint’ ‘o suonno e nun ‘o puo’ cunta’ quanno te scite manc’a te stesso, tanto è fatto ‘e niente.
|
| |