|
|
|
Pure quanno m'addormo te penzo pecchè dormo liggiero liggiero pe' chissà te venesse 'o penziero 'e te sòsere e correre ccà. L'ata notte int' 'o mmeglio d' 'o suonno cu nu zumpo me songo scetato: me truvavo cu ttico abbracciato. Era n'ombra... e che vuo' cchiù durmì! Ma chell'ombre ca pàreno 'o vero, ca se mòveno e fanno remmore, ca respirano e siente 'o calore 'e nu sciato ca sciata pe' tte, ca respirano e appannan' 'e llastre ca po' restano overo appannàte. Comme a dinto 'a nu cunto d' 'e ffate tu te ncante e te miette a parlà. "Sei venuta?" "E tu nun me vulive?" "Neh, guardate! Mò nun te vulevo! Sulamente ca nun 'o ssapevo ca sarrisse venuta addu me". "E... te siente nu poco sperduto?" "Nun me sento né nterra né ncielo"... Tutto nziemo è scennuto nu velo e te sento sultanto parlà. "Damm' 'a mano", e tu 'a mano me daie, e restammo accussì dint' 'o scuro. Cchiù t'astregno cchiù songo sicuro ca stu velo cchiù fitto se fa. "Isabé", ma tu nun me rispunne. "Isabella!", e nun sento cchiù 'a voce, ma te sento cchiù viva e cchiù doce quanno ll'ombra t' 'a chiamme addu te.
|
| |