|
|
| CARMELA s’ ha spusato a nu signore, porta cappiello e veste commifò, cumanna a cammarera e a servitore, e s’è mparata a di’ pure : Oibò !
Essa se scorda de lu primm’ ammore, ma stu core scurdà nun se ne pò; stu tradimento accresce lu dulore, cchiù ce penzo e sbareo quanto cchiù sto !
Ma da me primma Carmela ha sentuto lu primmo trascurzetto nzuccarato : primm’ a me, primm’ a me mpietto ha strignuto !
Ll’ avria sapé chisto ca s’ ha spusato tutto lu bbene ch’ essa m’ ha vuluto, tutte li vase ca nce simmo dato !...
II.
Aiere, dint’ a na carrozza, stesa, passaie, guardanno. Io steva 'n trammuè; me voto, la cunosco... E la surpresa fuie tal’ e tanta, ca strellaie : — Carmè !...
Cu na manella, ca teneva appesa a lu spurtiello, salutaie. Pecché, certo, mm’aveva visto; ma la mpesa non se vutaie pe nun se fa’ vede.
Ma vedett’ io ! La gente, arreto a me pe lu strillo ca i’ dette, mme guardava; uno dicette : — Fosse pazzo, neh? —
Mpietto lu core comme me zumpava! No ! no !... Nun me putevo trattené !... Era Carmela mia !... Mme salutava !...
III.
Che piacere ! Tutte hanno da sentì ca ll’ atriere a sti bracce essa è turnata. Ah! che priezza ! Che ve pozzo di’ ? Nun era overo, nun era spusata !
— Giuralo ! — ll’ aggio ditto. Ha ditto : — Sì ! Sì, t’’o giuro ! So’ stata sfurtunata; e mo d’ averte lassato accussì la giusta penitenza aggio scuntata !...
— E me vuo' bene ancora ? — Essa chiagneva... Cu li llacreme a ll’ uocchie, ha ditto : — Siente, comme... de te... scurdare io mme puteva ?
— Overo me vuo’ bene ?... overamente ? Essa chiagneva e nun me rispunneva... — Embè !... chello ch’ è stato... è stato niente!...
|
| |